Afscheid nemen

Dag 5 – Zaterdag 30 juli

Voor het laatst naar het Daycare Centre in Namitambo. Dat is de eerste gedachte die in ons opkomt als we deze dag beginnen. We zullen er tot ongeveer 12 uur zijn en daarna naar de markt gaan. We willen de kinderen iets geven, dus gaan we ’s ochtends eerst naar de bakker. Er staat een ontzettend lange rij, maar als Arjan en Brandien samen met onze tolk James binnenkomen, mogen ze gelijk vooraan gaan staan. Daar zijn we azungu (blanke) voor… Ook vandaag nemen weer 3 van ons de fietstaxi: Harm, Jaap-Jan en Margriet. Harm arriveert een beetje verlaat in verband met een ketting die eraf is. De mannen verwachten dat we maandag weer gebruik maken van hun diensten, maar we moeten ze teleurstellen. Vandaag is voor Arjan en Brandien een bijzondere dag. Ze hebben met Wim en de pastor kunnen regelen dat hun sponsorstudent Cecilia naar Namitambo is gekomen. Gisteren toen we vertrokken konden we haar nog net een hand geven. Vandaag is er de echte ontmoeting. Cecilia is er er helemaal emotioneel van en noemt Brandien en Arjan haar ‘mum and dad’. Ze is ontzettend blij dat ze haar sponsors kan zien. De jongens leggen vandaag de laatste hand aan de bouw, hoewel het dan nog niet af is. Toch is er de afgelopen week veel gedaan: met metselen is de bovenkant bereikt en de kozijnen zijn geplaatst. De puntgevels en het dak moeten nu nog gebeuren, maar daar zullen de jongens niet meer bij meehelpen. De meiden vertrekken deze ochtend eerst naar het weeshuis in Namitambo, op loopafstand van het Daycare Centre. In dit weeshuis wonen 13 kinderen en met hen moet nog iets gemaakt worden voor hun sponsors. Ook moeten er foto’s van hen gemaakt worden en moeten we via de tolk met hen praten om een briefje te kunnen schrijven. Als we bij het weeshuis aankomen, vertelt onze tolk James de vrouw die aan het werk is wat er moet gebeuren. De vrouw roept de kinderen en ze moeten zich allemaal gaan wassen. Ze wassen zelfs hun kleren en kammen hun haren, want ze moeten er natuurlijk piekfijn uitzien voor de foto! Margriet maakt daarna van elk kind apart een portret, terwijl James hen probeert te vertellen dat ze moeten lachen. Daarna krijgen de kinderen twee vouwblaadjes en twee vetkrijtjes waarmee ze een tekening kunnen maken. De kinderen hier zijn ontzettend creatief met zo weinig materiaal: we zien auto’s, rieten hutjes, bomen en toekomstige beroepen langskomen. Sommige kinderen schrijven hun naam erbij of de Engelse woorden die bij de tekeningen horen. Daarna stellen we per kind verschillende vragen waarvan we de antwoorden opschrijven. We vragen bijvoorbeeld aan een jongetje of hij een beste vriend heeft en daarna waarom dat zijn beste vriend is. James vertaalt met een glimlach op zijn gezicht: ‘Because they pray together.’ Het is heel bijzonder om dat te horen van een jongetje van 9 jaar! Hierna gaan we terug naar Daycare Centre, waar het tijd is voor het laatste Bijbelverhaal van deze week. De jongens zijn gestopt met bouwen en we luisteren gezamenlijk naar het Bijbelverhaal van Marian. We hebben deze week verteld over Jozef en dit Bijbelverhaal is daar een afsluiting van: Jozef vertelt zijn broers dat hij de onderkoning is. Na het Bijbelverhaal delen we de gekochte broodjes uit en daar zijn de kinderen ontzettend blij mee (zie de glimmende gezichtjes op de foto)! Hierna is het tijd voor de laatste gesprekken en het bedanken van de dominee en de matrone. Ook maakt John een groepsfoto van ons met kinderen, de dominee, James en wat bouwvakkers. Dan is het tijd om te vertrekken. James en mister Robin rijden met ons mee en we gaan eerst naar een plek om te lunchen. Tosti met milkshake smaakt prima in Malawi! Daarna rijden we door naar de markt in Mvumbe want de meiden willen graag een echte Malawiaanse omslagdoek. De rit naar de markt leidt ons door groene, golvende theevelden, wat even een heel ander uitzicht is dan de dorre vlakten rondom Namitambo. Het is maar goed dat we James en mister Robin bij ons hebben, want afdingen met Malawianen is niet altijd even makkelijk! We zijn de enige blanken die op deze ontzettend grote markt rondlopen, dus we hebben wel wat bekijks. Thuisgekomen maken we ons klaar voor een diner bij een Indisch restaurant samen met Wim en Bep. Wim zorgt ervoor dat we een rijsttafel krijgen met allemaal onbekende gerechten. Dat smaakt perfect na een week vol nieuwe indrukken, Engels spreken, lange dagen werken en warmte!

Muli bwanji? Dili bwino kaya inu!

Dag 4 - Vrijdag 29 juli

Vandaag starten een aantal van ons de dag weer met een ritje achterop de fietstaxi: Esmeralda, Marian en Wilco. De mannen van de fietstaxi komen er al aanrennen zodra ons busje in het zicht komt. Als we allemaal op het terrein van Timotheos Foundation in Namitambo zijn aangekomen, zien we dat alle vrouwen hard aan het werk zijn. Het is vrijdag: wasdag. Ook zijn er vrouwen bezig met het stampen van rijstkorrels. Uiteraard willen de meiden daar bij helpen, maar wat is dat zwaar werk zeg! De jongens starten weer met het werken op de bouw. Vandaag is het de beurt van Brandien om het Bijbelverhaal te vertellen. Na het Bijbelverhaal gaan we naar de auto, want we hebben wat meegenomen! Als Brandien uit een tas twee zakjes ballonnen haalt, beginnen alle kinderen te gillen en rond te springen. We beginnen met opblazen en worden bijna omver geduwd door kinderen die er één willen. Ook de jongens helpen met het opblazen van de ballonnen en die hebben hele goede uitdeeltactieken, zoals boven op de putten gaan staan. :)De kinderen zijn ontzettend creatief met de ballonnen: de één haalt de knoop eruit en gaat eraan zitten blazen, de ander maakt ringetjes van het opblaasgedeelte en de volgende gebruikt een stukje als kauwgom. Ook de ouderen zijn helemaal weg van de ballonnen en komen ze halen. Aan het einde van de morgen hebben we het erg warm en zoeken we de schaduw veel op. We zitten op het randje van de stoep langs de ‘offices’ en de ‘classroom’. Uiteraard worden we omringd door kinderen en wordt er gezongen. Het gaat om en om: een liedje in Chichewa, dan in English en dan doen wij hem in Dutch. Als het etenstijd is, vertrekken we met zijn allen plus alle kinderen weer naar het gebouw waar het tweede gedeelte van het Bijbelverhaal verteld wordt. Cornelis wil het ook wel een keer doen, dus hij staat voor de groep met kinderen, samen met de pastor. Na het Bijbelverhaal eten de kinderen nsima en eten wij in de office. Nog steeds eten twee van ons nsima (Cornelis & Harm), de rest eet het meegenomen brood. Harm zorgt wel dat hij een lepel heeft, want anders brandt hij zijn vingers! Na het eten is het weer tijd voor kleuren en dat vinden de kinderen prima! Om kwart voor 3 vertrekken we met de pastor, want we hebben de pastor gevraagd of we kleedjes uit mogen delen die we meegenomen hebben vanuit Nederland. Ook de jongens gaan mee en we vertrekken over allerlei zandpaadjes door maisvelden. Bij 4 huisjes waar oude vrouwen wonen, stoppen we en geeft Brandien het kleedje. ‘Zikomo’, is dan de reactie: Bedankt! Ook gaan we langs de moeder van Jameson, een van de bouwvakkers. Hij is ontzettend trots dat we allemaal bij zijn familie langs gaan om een hand te geven. De hele weg lopen er kinderen om ons heen, wordt er gezongen en met kinderen gesjouwd. We vinden het indrukwekkend om te zien hoe arm sommige mensen in dit gebied leven: een heel klein hutje van klei met een rieten dakje en een oude vrouw die de hele dag voor haar huis zit zonder enig levensonderhoud. Deze mensen zijn ontzettend dankbaar voor iets kleins dat ze van ons krijgen! We zien zo iets van de schrijnende nood in dit land, ondanks dat er ook veel mensen zijn die in hun eigen levensonderhoud kunnen voorzien. Als we terugkomen bij de pomp op het terrein van Timotheos Foundation zijn er een aantal vrouwen water aan het pompen, waaronder Elina, de dochter van de pastor. We vragen haar of we mogen proberen om een teil met water te dragen. Brandien krijgt de eerste teil op haar hoofd, Esmeralda de tweede en Margriet de derde. De teilen zijn voor ons gewoon te zwaar om een stap te zetten! Je voelt een ontzettende druk op je hoofd en je kunt hem amper op je hoofd houden. Bijzonder om te zien dat zelfs de jonge kinderen al leren om kleinere emmers op hun hoofd te dragen. Deze hele dag hebben we met de kinderen onze namen geoefend en ze roepen ons de hele dag na. We merken dat de kinderen ons leren kennen en dat ook wij de kinderen steeds beter leren kennen. Met kinderen die er elke dag trouw zijn, voeren we met handen, voeten, Chichewa en English door elkaar gesprekken. Zelfs de standaardgroet leren we: Muli bwanji? Dili bwino kaya inu? (Hoe gaat het? Met mij goed, en met jou?) We beginnen in te burgeren!

One big happy family

Dag 3 – Donderdag 28 juli

We starten elke dag met een rit van ongeveer 3 kwartier van Blantyre naar Namitambo. Onderweg verandert er heel veel, want de verschillen tussen de stad en het platteland zijn groot. In de stad stikt het van de auto’s, in Namitambo komt een enkele vreemdeling (of een busje vol) met een auto. In de stad draagt iedereen schoenen, in Namitambo speelt iedereen voetbal op blote voeten. In de stad zijn de huizen nog redelijk, op het platteland zijn er éénkamerhuisjes van klei met een rieten dak. Zo kunnen we nog wel doorgaan. Elke rit kijken we in ieder geval onze ogen uit: van lollyverkopers tot vrouwen met enorme pakketten op hun hoofd. Vandaag is de rit extra leuk, want Arjan en Brandien volgen de tip van Wim op om een fietstaxi te nemen buiten de stad, waar de zandweg begint. Dit kost 500 kwacha per persoon, dat is zo’n 60 eurocent. De fietstaxi’s zijn blij met een nieuwe klus en komen aangerend met hun fiets met kussentje op het achterrek. Arjan en Brandien stappen op en daar gaan ze. Wij rijden met ons busje achter hen aan, dus het gevolg is dat de fietstaxi toch echt sneller gaat dan een huurbusje over een zandweg. Dit gaat wel gepaard met enige moeite: de mannen achter het stuur zweten zich een ongeluk, bij het gammele houten bruggetje moet afgestapt worden en er wordt heel wat geslingerd. ‘Maar toch’, zegt Arjan, ‘zou ik het zo nog een keer doen.’ Aangekomen op het terrein van Timotheos Foundation doen de meiden eerst wat spelletjes met de kinderen. De jongens gaan direct aan het werk bij de bouw. Vandaag is James, onze tolk, er niet en ook de leider van de bouw is niet aanwezig. Elke steen die een Nederlander metselt, haalt een Malawiaan er weer af en metselt hem twee keer zo langzaam opnieuw. En meestal geldt ook: hoe schever, hoe beter. Als de Nederlanders werken, werken de Malawianen ook wel. Stoppen de Nederlanders even, dan staan de Malawianen ook stil. Tenminste, vandaag, omdat de leider er niet is. Gisteren was het andersom: als de Nederlanders werkten, stonden de Malawianen stil en andersom. Het is lastig om hun werk te begrijpen, maar Wim heeft het ons uitgelegd: deze mannen verdienen per dag voor het bouwen van dit huis. Zodra het huis af is, is er dus geen werk meer te doen en valt er niets meer te verdienen. Arjan en Wilco gaan eerst met de pastor op weg naar de markt om petjes of hoedjes te halen. Gisteren hadden de meesten van ons hoofdpijn door zo’n lange dag in de zon en te weinig water. De meiden vertrekken als de pastor terugkomt met de kinderen in de richting van het Decare Centre, het gebouw zonder muren. Het is ‘prayertime’, waarbij gebeden, gezongen en uit de Bijbel verteld wordt. Vandaag vertelt Esmeralda over Jozef die in de gevangenis belandt. Na prayertime zingen we met de kinderen ‘Head, shoulders, knees and tones’. We wilden het aanleren, maar de meeste kinderen blijken het al een beetje te kennen. Uiteraard kennen ze het beter in Chichewa, hun eigen taal. Als wij het in het Nederlands zingen, komen ze niet meer bij van het lachen. Hierna is het weer playtime’, we doen buiten spelletjes. Terwijl we overgooien met de bal, leren we de kinderen onze namen: als een van ons de bal heeft, moeten de kinderen onze naam roepen en is dat goed, dan krijgen ze de bal. Gaandeweg gaan de jongens ook meedoen en de kinderen hebben er veel lol van. Onze namen klinken in Chichewa ongeveer zo: Blandina, Missmeralda, Mariam, Ariam, Wilco, Harm, Margret, Djap-Djem en Cornelis. ’s Middags wordt er na het eten gekleurd met de kinderen. We hebben kleurplaten en kleurpotloden bij ons en verdelen de kinderen in groepjes. De kinderen zijn tevreden met 1 potlood en ruilen die dan om de zoveel tijd met een ander uit het groepje. De rest van de middag wordt er gespeeld en de kinderen vinden onze haren ook leuk speelgoed: het is zo lang en zacht! John vlecht zelfs de haren van Esmeralda en Margriet. Het valt ons op dat de kinderen allemaal voor elkaar zorgen, ook al zijn ze geen broertjes of zusjes. Ze helpen elkaar, ruilen speelgoed, laten iedereen meespelen en doen veel groepsspelletjes. Al met al lijkt het hier één grote familie te zijn. Ook wij worden opgenomen binnen de familie: aan ons wordt gevraagd wie de beurt krijgt bij het kringspel, springtouwen terwijl de jongens draaien lukt niet, maar wordt wel geprobeerd en het is een uitdaging om ons als azungu (spreek uit: azoengoe), blanken, er bij het balspel uit te gooien. Hoewel deze dagen fantastische dagen zijn waarop we veel mooie dingen meemaken en waarop we veel gelukkige mensen ontmoeten, zien we ook de trieste kant van het leven hier. De kinderen krijgen één keer per dag als maaltijd nsima en de rest van de dag stoppen ze alles in hun mond wat ze tegenkomen: van karton tot gekauwde kauwgom. Van gedroogd gras tot maisstengels. Toch zien we bij de kinderen hier dat ze gelukkig zijn. Ze zijn zó ontzettend blij met een kleurplaat. Ze kunnen zo’n lol hebben met een simpel spelletje met ons. We zijn blij dat we hier kunnen zijn, hen kunnen helpen en van hen kunnen leren.

NB: vergeet de nieuwe fotoserie niet te bekijken onder het kopje 'foto's'!

Vuurdoop

Dag 1 – Dinsdag 26 juli

‘Welkom in Malawi’. Na een lange, maar voorspoedige reis in 3 verschillende vliegtuigen zijn we aangekomen op het vliegveld van Blantyre en worden we verwelkomd door Wim Akster. Wim zorgt ervoor dat alles rondom de visa geregeld wordt en zo druppelen we na een controle de hal binnen waar we onze koffers kunnen pakken. Het vliegveld bestaat overigens alleen maar uit deze hal. Bijna alle koffers vinden we terug op en naast de band, behalve die van Cornelis. Met zijn koffer is iets fout gegaan dus Cornelis moet twee dagen wachten op al zijn bagage. Terwijl we het vliegveld uitlopen in de richting van ons gehuurde busje, worden Brandien en Margriet verrast door een hulp van Wim die onze koffers uit onze handen trekt en ze naar het busje brengt. Ondertussen probeert hij ons in het Engels duidelijk te maken dat hij bij Wim hoort. In volle vaart scheuren we over de stoffige wegen van Blantyre en komen we aan bij het terrein waar de huizen van Wim en Bep staan. We verbazen ons over de muren met prikkeldraad of glasscherven rondom de terreinen in dit gedeelte van de stad. Ook vinden we het bijzonder dat alle mensen die bij Wim werken ontzettend hard voor hem lopen: 1x toeteren en de hekken worden open gedaan! We krijgen even kort de tijd om ons op te frissen en worden dan uitgenodigd in het kantoor van Wim, samen met de werkgroep van Alblasserdam. Deze werkgroep had dezelfde vlucht als wij en we zijn samen aangekomen. In het kantoor worden we voorgesteld aan onze tolk James, de housekeeper Berta en de ‘big boss’ van Timotheos Foundation: Charles Paundedi. Ook krijgen we wat algemene informatie over hoe de komende dagen zullen verlopen. Als we dat gedaan hebben, neemt Wim ons mee naar de binnenstad, waar we boodschappen doen in de supermarkt en daarna eten bij een bekend tentje. Als we thuiskomen, drukt Jaap-Jan op het knopje 'emergency' in plaats van op het lichtknopje. De gevolgen hiervan zijn een keihard alarm dat binnen en buiten begint te loeien, blaffende honden en na een paar minuten de ME van Blantyre op de stoep! De vuurdoop hebben we dus gelijk al.. Na deze eerste dag zijn we zwaar vermoeid en blij als we naar bed kunnen. Onder de klamboe en met het geluid van de blaffende bewakershonden op de achtergrond vallen we (met uitzondering van Harm) heerlijk snel in slaap.

Dag 2 – Woensdag27 juli

De wekker gaat om 10 voor 6, want om 7 uur moeten we samen met onze tolk James in ons huurbusje vertrekken naar Namitambo. We hebben Wim beloofd om de nsima, het lokale eten, te proeven, maar smeren voor de zekerheid toch maar wat extra sneetjes brood. Cornelis speelt voor chauffeur en nog wat slaperig staren we uit het raampje naar het onbekende straatbeeld hier. Ook al is het nog vroeg, aan beide kanten van de weg lopen hele rijen met mannen en vrouwen. Als we aankomen op het terrein van Timotheos Foundation worden we begroet door heel veel kindjes, maar ook door volwassenen. Nog wat onwennig stappen we uit en verkennen het terrein. Brandien en Esmeralda helpen alvast met water pompen, we begroeten de pastor en spelen met de kinderen. De jongens gaan met James aan het werk bij het huis van de matrone, waarvan al een groot deel staat. De meiden overleggen met de pastor die als tolk zal fungeren bij het vertellen van een Bijbelverhaal. Hij zorgt dat de kinderen zich verzamelen in een gebouw zonder muren, er is dus schaduw en ook wind. Er zijn vooral nog jonge kinderen. De pastor zingt een aantal liedjes met hen in hun eigen taal Chichewa en bidt met ons. Daarna start Margriet met het Bijbelverhaal over Jozef en zijn broers. De rest van de dag vermaken de meiden zich met de kinderen en een aantal oudere meiden. Carolina, de dochter van de pastor, kan redelijk goed Engels, dus zo kunnen we over en weer spelletjes uitleggen. Af en toe lopen we naar het busje om wat water te drinken. Wij kunnen geen water uit de pomp drinken, in tegenstelling tot de bevolking, omdat onze magen daar niet aan gewend zullen raken. Ons busje is een trekpleister, omdat de chromen grill aan de voorkant een mooie spiegel is. Tussen de middag wordt er nsima voor ons gemaakt en dat proeven we allemaal. Niet iedereen krijgt het volle bord met het vullende eten leeg, maar we hebben ons best gedaan! De middag is wat minder intensief, iedereen doet wat rustiger aan vanwege de hitte. Aan het einde van de middag krijgen we van de pastor en James een ‘rondleiding’ door de omgeving waarbij we uiteraard gevolgd worden door heel veel kindjes. Na deze intensieve dag komen we moe, maar voldaan weer bij ons huis aan. Op dit moment wordt er Uno gespeeld met een extra regel: je mag alleen Engels praten. Het Engels van een aantal reisgenoten is zó belabberd, dat we hier op deze manier direct verandering in brengen.. Al met al twee intensieve dagen waarin we al veel gezien en beleefd hebben!

NB: Foto's kun je bekijken onder het kopje 'Foto's' bovenaan de pagina!

Nog 3 dagen...

Ha allemaal,

Het is bijna zover! Over 3 dagen hopen wij te vertrekken naar het verre Malawi. We vertrekken 's middags per trein richting Schiphol. Om 20:00 hopen we op te stijgen en is ons grote avontuur begonnen.

We zijn nu druk bezig met de laatste voorbereidingen: spullen uitzoeken en koffers pakken. Een enorme klus, want er zijn ontzettend veel spullen en kleding die we mee moeten nemen. Iedereen die iets geschonken heeft voor de mensen daar, alvast hartelijk bedankt!

We hopen op een goede reis a.s. maandag en we houden jullie op de hoogte!

Groetjes,

Marian, Brandien, Arjan, Cornelis, Jaap-Jan, Esmeralda, Harm, Wilco en Margriet