Dag 3 – Donderdag 28 juli

We starten elke dag met een rit van ongeveer 3 kwartier van Blantyre naar Namitambo. Onderweg verandert er heel veel, want de verschillen tussen de stad en het platteland zijn groot. In de stad stikt het van de auto’s, in Namitambo komt een enkele vreemdeling (of een busje vol) met een auto. In de stad draagt iedereen schoenen, in Namitambo speelt iedereen voetbal op blote voeten. In de stad zijn de huizen nog redelijk, op het platteland zijn er éénkamerhuisjes van klei met een rieten dak. Zo kunnen we nog wel doorgaan. Elke rit kijken we in ieder geval onze ogen uit: van lollyverkopers tot vrouwen met enorme pakketten op hun hoofd. Vandaag is de rit extra leuk, want Arjan en Brandien volgen de tip van Wim op om een fietstaxi te nemen buiten de stad, waar de zandweg begint. Dit kost 500 kwacha per persoon, dat is zo’n 60 eurocent. De fietstaxi’s zijn blij met een nieuwe klus en komen aangerend met hun fiets met kussentje op het achterrek. Arjan en Brandien stappen op en daar gaan ze. Wij rijden met ons busje achter hen aan, dus het gevolg is dat de fietstaxi toch echt sneller gaat dan een huurbusje over een zandweg. Dit gaat wel gepaard met enige moeite: de mannen achter het stuur zweten zich een ongeluk, bij het gammele houten bruggetje moet afgestapt worden en er wordt heel wat geslingerd. ‘Maar toch’, zegt Arjan, ‘zou ik het zo nog een keer doen.’ Aangekomen op het terrein van Timotheos Foundation doen de meiden eerst wat spelletjes met de kinderen. De jongens gaan direct aan het werk bij de bouw. Vandaag is James, onze tolk, er niet en ook de leider van de bouw is niet aanwezig. Elke steen die een Nederlander metselt, haalt een Malawiaan er weer af en metselt hem twee keer zo langzaam opnieuw. En meestal geldt ook: hoe schever, hoe beter. Als de Nederlanders werken, werken de Malawianen ook wel. Stoppen de Nederlanders even, dan staan de Malawianen ook stil. Tenminste, vandaag, omdat de leider er niet is. Gisteren was het andersom: als de Nederlanders werkten, stonden de Malawianen stil en andersom. Het is lastig om hun werk te begrijpen, maar Wim heeft het ons uitgelegd: deze mannen verdienen per dag voor het bouwen van dit huis. Zodra het huis af is, is er dus geen werk meer te doen en valt er niets meer te verdienen. Arjan en Wilco gaan eerst met de pastor op weg naar de markt om petjes of hoedjes te halen. Gisteren hadden de meesten van ons hoofdpijn door zo’n lange dag in de zon en te weinig water. De meiden vertrekken als de pastor terugkomt met de kinderen in de richting van het Decare Centre, het gebouw zonder muren. Het is ‘prayertime’, waarbij gebeden, gezongen en uit de Bijbel verteld wordt. Vandaag vertelt Esmeralda over Jozef die in de gevangenis belandt. Na prayertime zingen we met de kinderen ‘Head, shoulders, knees and tones’. We wilden het aanleren, maar de meeste kinderen blijken het al een beetje te kennen. Uiteraard kennen ze het beter in Chichewa, hun eigen taal. Als wij het in het Nederlands zingen, komen ze niet meer bij van het lachen. Hierna is het weer playtime’, we doen buiten spelletjes. Terwijl we overgooien met de bal, leren we de kinderen onze namen: als een van ons de bal heeft, moeten de kinderen onze naam roepen en is dat goed, dan krijgen ze de bal. Gaandeweg gaan de jongens ook meedoen en de kinderen hebben er veel lol van. Onze namen klinken in Chichewa ongeveer zo: Blandina, Missmeralda, Mariam, Ariam, Wilco, Harm, Margret, Djap-Djem en Cornelis. ’s Middags wordt er na het eten gekleurd met de kinderen. We hebben kleurplaten en kleurpotloden bij ons en verdelen de kinderen in groepjes. De kinderen zijn tevreden met 1 potlood en ruilen die dan om de zoveel tijd met een ander uit het groepje. De rest van de middag wordt er gespeeld en de kinderen vinden onze haren ook leuk speelgoed: het is zo lang en zacht! John vlecht zelfs de haren van Esmeralda en Margriet. Het valt ons op dat de kinderen allemaal voor elkaar zorgen, ook al zijn ze geen broertjes of zusjes. Ze helpen elkaar, ruilen speelgoed, laten iedereen meespelen en doen veel groepsspelletjes. Al met al lijkt het hier één grote familie te zijn. Ook wij worden opgenomen binnen de familie: aan ons wordt gevraagd wie de beurt krijgt bij het kringspel, springtouwen terwijl de jongens draaien lukt niet, maar wordt wel geprobeerd en het is een uitdaging om ons als azungu (spreek uit: azoengoe), blanken, er bij het balspel uit te gooien. Hoewel deze dagen fantastische dagen zijn waarop we veel mooie dingen meemaken en waarop we veel gelukkige mensen ontmoeten, zien we ook de trieste kant van het leven hier. De kinderen krijgen één keer per dag als maaltijd nsima en de rest van de dag stoppen ze alles in hun mond wat ze tegenkomen: van karton tot gekauwde kauwgom. Van gedroogd gras tot maisstengels. Toch zien we bij de kinderen hier dat ze gelukkig zijn. Ze zijn zó ontzettend blij met een kleurplaat. Ze kunnen zo’n lol hebben met een simpel spelletje met ons. We zijn blij dat we hier kunnen zijn, hen kunnen helpen en van hen kunnen leren.

NB: vergeet de nieuwe fotoserie niet te bekijken onder het kopje 'foto's'!