Dag 5 – Zaterdag 30 juli

Voor het laatst naar het Daycare Centre in Namitambo. Dat is de eerste gedachte die in ons opkomt als we deze dag beginnen. We zullen er tot ongeveer 12 uur zijn en daarna naar de markt gaan. We willen de kinderen iets geven, dus gaan we ’s ochtends eerst naar de bakker. Er staat een ontzettend lange rij, maar als Arjan en Brandien samen met onze tolk James binnenkomen, mogen ze gelijk vooraan gaan staan. Daar zijn we azungu (blanke) voor… Ook vandaag nemen weer 3 van ons de fietstaxi: Harm, Jaap-Jan en Margriet. Harm arriveert een beetje verlaat in verband met een ketting die eraf is. De mannen verwachten dat we maandag weer gebruik maken van hun diensten, maar we moeten ze teleurstellen. Vandaag is voor Arjan en Brandien een bijzondere dag. Ze hebben met Wim en de pastor kunnen regelen dat hun sponsorstudent Cecilia naar Namitambo is gekomen. Gisteren toen we vertrokken konden we haar nog net een hand geven. Vandaag is er de echte ontmoeting. Cecilia is er er helemaal emotioneel van en noemt Brandien en Arjan haar ‘mum and dad’. Ze is ontzettend blij dat ze haar sponsors kan zien. De jongens leggen vandaag de laatste hand aan de bouw, hoewel het dan nog niet af is. Toch is er de afgelopen week veel gedaan: met metselen is de bovenkant bereikt en de kozijnen zijn geplaatst. De puntgevels en het dak moeten nu nog gebeuren, maar daar zullen de jongens niet meer bij meehelpen. De meiden vertrekken deze ochtend eerst naar het weeshuis in Namitambo, op loopafstand van het Daycare Centre. In dit weeshuis wonen 13 kinderen en met hen moet nog iets gemaakt worden voor hun sponsors. Ook moeten er foto’s van hen gemaakt worden en moeten we via de tolk met hen praten om een briefje te kunnen schrijven. Als we bij het weeshuis aankomen, vertelt onze tolk James de vrouw die aan het werk is wat er moet gebeuren. De vrouw roept de kinderen en ze moeten zich allemaal gaan wassen. Ze wassen zelfs hun kleren en kammen hun haren, want ze moeten er natuurlijk piekfijn uitzien voor de foto! Margriet maakt daarna van elk kind apart een portret, terwijl James hen probeert te vertellen dat ze moeten lachen. Daarna krijgen de kinderen twee vouwblaadjes en twee vetkrijtjes waarmee ze een tekening kunnen maken. De kinderen hier zijn ontzettend creatief met zo weinig materiaal: we zien auto’s, rieten hutjes, bomen en toekomstige beroepen langskomen. Sommige kinderen schrijven hun naam erbij of de Engelse woorden die bij de tekeningen horen. Daarna stellen we per kind verschillende vragen waarvan we de antwoorden opschrijven. We vragen bijvoorbeeld aan een jongetje of hij een beste vriend heeft en daarna waarom dat zijn beste vriend is. James vertaalt met een glimlach op zijn gezicht: ‘Because they pray together.’ Het is heel bijzonder om dat te horen van een jongetje van 9 jaar! Hierna gaan we terug naar Daycare Centre, waar het tijd is voor het laatste Bijbelverhaal van deze week. De jongens zijn gestopt met bouwen en we luisteren gezamenlijk naar het Bijbelverhaal van Marian. We hebben deze week verteld over Jozef en dit Bijbelverhaal is daar een afsluiting van: Jozef vertelt zijn broers dat hij de onderkoning is. Na het Bijbelverhaal delen we de gekochte broodjes uit en daar zijn de kinderen ontzettend blij mee (zie de glimmende gezichtjes op de foto)! Hierna is het tijd voor de laatste gesprekken en het bedanken van de dominee en de matrone. Ook maakt John een groepsfoto van ons met kinderen, de dominee, James en wat bouwvakkers. Dan is het tijd om te vertrekken. James en mister Robin rijden met ons mee en we gaan eerst naar een plek om te lunchen. Tosti met milkshake smaakt prima in Malawi! Daarna rijden we door naar de markt in Mvumbe want de meiden willen graag een echte Malawiaanse omslagdoek. De rit naar de markt leidt ons door groene, golvende theevelden, wat even een heel ander uitzicht is dan de dorre vlakten rondom Namitambo. Het is maar goed dat we James en mister Robin bij ons hebben, want afdingen met Malawianen is niet altijd even makkelijk! We zijn de enige blanken die op deze ontzettend grote markt rondlopen, dus we hebben wel wat bekijks. Thuisgekomen maken we ons klaar voor een diner bij een Indisch restaurant samen met Wim en Bep. Wim zorgt ervoor dat we een rijsttafel krijgen met allemaal onbekende gerechten. Dat smaakt perfect na een week vol nieuwe indrukken, Engels spreken, lange dagen werken en warmte!