Our journey home

Dinsdag 9-8 en Woensdag 10-8

Dinsdagochtend is een bedrijvige ochtend in huize Bep. Iedereen rent rond met spullen van iedereen. Laders, wereldstekkers, boeken, puzzelboeken, Bijbeltjes en andere spullen slingeren nog rond in de woonkamer. Margriet staat een poging te doen om de laatste eieren te bakken en te koken. Arjan wil douchen, maar er is geen koud water. Het hete water alleen is veel te heet om onder te kunnen douchen, dus dat is pech. We willen samen ontbijten, maar iedereen loopt weer van tafel als hem iets te binnen schiet. Rond 11 uur moeten we nog richting de winkel: boodschappen doen om de vliegreis te overleven en pillen halen bij de apotheek. Over 6 weken moeten we pillen slikken tegen eventuele wormen die in het meer leven. Uiteraard heeft de apotheek niet genoeg voor 9 personen, dus mogen we over een half uur terugkomen. Gelukkig zijn er een half uur (en een boodschappenrondje bij de supermarkt) later wel genoeg pillen voor iedereen. De kosten zijn bijna lachwekkend, want de pillen kosten 250 kwacha (30 cent) per stuk. Om kwart voor 1 is het toch echt tijd om te vertrekken. De koffers zijn ingeladen in ons busje en de auto van Bep en we geven alle wachtmannen en housekeeper Bertha een hand. Aan iedereen moeten we beloven dat we volgend jaar terugkomen. Dan worden de hekken achter ons gesloten en rijden we richting het vliegveld. James is mee om ons uit te zwaaien en nadat het busje (schadeloos!) is ingeleverd en betaald, moeten we toch echt afscheid nemen van Bep en James. Na veel Malawian hugs en handdrukken leggen we onze koffers op de controleband en gaan we door het poortje. Jaap-Jan heeft de pech dat zijn koffer open moet en dat hij een certificaat van 5000 kwacha moet kopen voor het houtsnijwerk dat hij uitvoert. De rest van de koffers bevat ook veel houtsnijwerk, maar daar wordt niet naar gevraagd. We checken in en verlaten om 15:27 de Malawiaanse grond. Heel veel potjes Beverbende, slapen, wachten en een bijna gemiste vlucht later komt eindelijk de Nederlandse grond in zicht. Terwijl we op onze koffers wachten, staan achter de glazen deuren al heel veel familieleden te zwaaien. Als alle bagage terecht is, zijn we eindelijk écht terug. Met een beetje heimwee naar Afrika natuurlijk.

Mulanje Mountain

Maandag 8-8

Vandaag is de laatste dag die we in Malawi door zullen brengen. Er is gepland dat we naar Mulanje Mountain zullen gaan, samen met James en een gids. Mulanje Mountain is de op twee na hoogste berg van Afrika en we hebben hem al vaak vanuit de verte kunnen bekijken. Vandaag gaan we hem van heel dichtbij bekijken. Ook hebben we nog het plan om even langs Namitambo te gaan, waar we dan de rokjes uit kunnen delen die we mee hebben genomen vanuit Nederland. We stappen samen met James in de auto richting de grote bergrug die algauw vanuit de verte te zien is. Bij het dorpje onder aan de berg stapt onze gids bij ons in de auto. Eerst heeft hij nog ‘one minute’ nodig om iemand te spreken, maar daarna kunnen we verder gaan. De rest van de ochtend heeft de gids trouwens wel vaker ‘one minute or one second’ nodig om even te bellen of wat anders te doen: een heel Afrikaanse gewoonte. We rijden over een zandpad een heel eind de berg op tot we bij het punt gekomen zijn waar we zullen starten met de wandeltocht. We krijgen de keuze voor steil omhoog en minder steil naar beneden, of juist andersom. We kiezen voor steil omhoog en we weten snel genoeg dat het inderdaad écht steil omhoog is! De gids en James wandelen alsof ze er elke dag wandelen, maar wij hebben er in het begin best wat moeite mee om hen bij te houden. We gaan over steile bergpaadjes of nemen gewoon het paadje waar ooit een bergstroompje liep. Vanaf de start loopt er een zwerfhondje met ons mee omhoog die af en toe achter wat beesten aanrent, maar altijd weer bij onze groep terugkomt. Na ruim een uur zijn we op het hoogste punt dat we die dag nemen zullen. De gids vertelt ons dat er nog veel hogere punten zijn, maar dat dit genoeg is. Daar stemmen wij met z’n allen, nog nahijgend, mee in. We gaan nu op pad naar de waterval en het meertje. De gids vertelt erbij dat we daar ook wel kunnen zwemmen, hoewel het heel koud zal zijn. Aan het ruisende water horen we dat we al in de buurt komen van de waterval. Bij de waterval nemen we een tijdje rust, eten we ons brood op en genieten we van de omgeving en de watergeluiden. De gids en James proberen Cornelis over te halen om het water in te gaan. Hoewel hij geen zwemkleding bij zich heeft, gaat hij toch even, al bibberend, het water in. Maar dat is nog niet alles, want volgens de gids kun je ook van een rots afspringen. Hij zal het even voordoen. Als hij geweest is, kan Cornelis natuurlijk niet meer achterblijven en ook hij waagt de sprong. Z’n tweede ‘jumping from the rock’ binnen een week! We nemen de minder steile weg terug over de wat bredere paden. Samen met ons zwerfhondje komen we weer aan bij ons busje en vervolgen we onze weg naar Namitambo. Het zwerfhondje wacht vermoedelijk op een volgende groep als gezelschap. In Namitambo aangekomen, worden we warm en hartelijk begroet. ‘I’m so happy to see you again!’ zegt de stralende dominee. Het is voor hen allemaal een complete verrassing dat we nog even langskomen en het maakt hen helemaal blij! Terwijl we naar de Office lopen, waar de rokjes uitgedeeld zullen worden, horen we de kinderen al onze namen roepen. Ze zijn ons nog niet vergeten! Het maakt ons warm vanbinnen dat we zoveel vrienden hebben gemaakt in zo’n korte tijd in zo’n onbekend land. Bep is al vanaf de ochtend in Namitambo, dus samen met haar zoeken we de rokjes uit op maat en laten dan de meisjes langskomen. De meisjes staan per ‘standard’ in de rij, passen een rokje en krijgen hem mee als hij past. Helaas zijn er geen goede maten voor de oudste meisjes, maar de rest van de meisjes die meedoen met het programma van Timotheos Foundation kunnen we blij maken met een nieuw rokje. Bij sommige meisjes is het ook echt nodig als je de scheuren in hun versleten kleding ziet. Na heel veel handen schudden en praatjes maken, is het dan echt tijd om terug te gaan naar Blantyre. Caroline, de dochter van de dominee vraagt nog: ‘Do you come back tomorrow again?’ Helaas moeten we haar vertellen dat we morgen op het vliegtuig zullen stappen richting Nederland. Ze wenst ons, net als alle anderen, ‘a good flight’. We sluiten de dag af door samen met Bep pizza te eten in de stad. Our last dinner in Blantyre!

Witte zondag in Mbulumbuzi

Zondag 7-8

Het is een bijzondere zondag voor de kerkgangers in Mbulumbuzi. Het kerkje is gevuld met veel kinderen voorin op de grond en achterin twee werkgroepen en een gezin uit Nederland die te gast zijn! Deze gemeente heeft nog niet veel volwassen leden, maar er zijn juist wel weer veel kinderen aanwezig. Tijdens het zingen zijn er veel kinderstemmen te horen, prachtig! Ook deze dienst wordt ons gevraagd om ons voor te stellen en om wat te zingen. We stemmen even met de andere werkgroep af en besluiten om gezamenlijk te zingen. We zingen weer ‘Zoekt eerst het koninkrijk van God’ in canon en daarna ook nog drie verzen van psalm 42 met tweede stem. De hele kerk luistert ademloos, prachtig om te zien! We vinden deze kerkdienst lastiger om te volgen, want de tolk is niet altijd even goed te verstaan en vindt sommige dingen moeilijk om te vertalen. Toch is het fijn om op zondag in deze dienst te zijn en na de kerk schudden we de handen van de dominee en andere kerkgangers. Daarna gaan we mee naar de zondagsschool, want Bep hoopt het Bijbelverhaal voor de kinderen te doen. Er wordt ook weer eerst gezongen en na het verhaal krijgen de kinderen biscuitjes met limonade. Voor ons is het tijd om terug naar huis te gaan. Deze avond luisteren we naar een preek van dominee Verschuure.

Sun ‘N’ Sand en second home

Vrijdag 5-8

Vandaag ontbijten we voor het laatst aan Lake Malawi, want we gaan op weg naar Sun ‘N’ Sand. Een luxe holidayresort dat op de route richting Blantyre ligt. We hebben het plan om nog langs een krokodillenboerderij te rijden, die volgens Bep ook langs de route ligt. Als alle koffers gepakt zijn, stappen we in de auto en gaan we op weg. We komen in de buurt van waar ergens de krokodillenboerderij moet zijn, maar zien nergens bordjes. We vragen het aan verschillende mensen langs de weg, maar we worden van hot naar her gestuurd. Volgens de een moeten we ‘just 2 kilometres that way’ en de ander heeft weer een andere route. We proberen een zijweg, maar daar zien we helemaal geen mens, het lijkt er wel uitgestorven. Tot Esmeralda iemand ziet: ‘Ja, daar zit iemand!’ Als we dichterbij komen, blijkt het een aap te zijn die tegen een boom een versnapering zit te eten. Het bewijs dat apen soms net mensen zijn… Uiteindelijk is er een behulpzame man die even bij ons instapt en ons de weg wijst. Als we op het terrein van de krokodillenboerderij komen, is het helemaal uitgestorven. De krokodillenfarm is gesloten, want er is geen water. Helaas pindakaas, we moeten maar verder richting Sun ‘N’ Sand. Ondertussen zijn een aantal van ons ook marktverslaafd geworden, dus onderweg moet er ook weer gestopt worden zodra er souvenirkraampjes in zicht komen. Na grote inkopen voor onder andere de werkgroep in Nederland, gaan we verder richting ons laatste vakantieverblijf. Verrast komen we halverwege de dag aan bij een compleet vakantieoord met prachtige hotelkamers. We zijn blij met de warme douches en nemen het van de luxe: ’s middags diner, ’s avonds nog een keer. Sommigen van ons tenminste. Anderen nemen genoegen met alleen het dessert of alleen een voorgerechtje.

Zaterdag 6-8

Het is 7:30 en Esmeralda en Margriet stappen de deur van hun kamer uit. Het is feest vandaag, want Brandien viert haar 21^e verjaardag! We hebben op de markt al een mooie Afrikaanse fruitschaal gekocht (met goedkeuring van Arjan) en we willen nu een ontbijtje op bed regelen. Bij het restaurant staat al een buffet klaar en er zijn al mensen aan het eten. Esmeralda en Margriet leggen de situatie uit aan de manager en vragen of een ontbijtje op bed mogelijk is voor de jarige en haar man. Er wordt afgesproken dat er om half 9 een ontbijt gebracht wordt. Marian, Esmeralda en Margriet zitten een paar minuten voor half 9 al startklaar bij de deur om te filmen als roomservice eraan komt. En ja hoor, netjes op tijd komt er een butler met een groot blad met een kleed erover. Hij klopt aan, maar er gebeurt nog niks. Hij klopt nog een keer en zegt: ‘Roomservice!’ Er komen een ‘Ja’ en een ‘Nee’ uit de kamer en na een paar seconden gaat de deur open. Twee slaperige hoofden komen verbaasd om de hoek en de butler komt binnen met het blad en begint het ontbijt uit te stallen. Brandien kan alleen maar uitbrengen: ‘Wat is hier aan de hand?’ en bij de deur verzamelt iedereen zich al om haar te feliciteren. Missie geslaagd! De rest van de groep ontbijt bij het restaurant. Halverwege de ochtend zijn we klaar om terug te gaan naar wat ondertussen ons ‘second home’ genoemd kan worden. Onderweg naar Blantyre worden we voor de zoveelste keer aangehouden bij een ‘police stop’. Overal langs de grote wegen staan politieagenten bij slagbomen willekeurig auto’s aan te houden en vragen dan naar informatie en/of geld. We hebben al een keer problemen gehad met het busje, want Cornelis zou geen rijbewijs hebben voor een bus waar meer dan 10 personen in passen. We worden gematst en mogen dan toch verder. Vandaag hebben we pech, want er staat notabene een politieagent met een lasergun langs de straat! We rijden 100 km/u in plaats van de 90 km/u die we met dit busje maximaal mogen rijden. De agente die ons aanhoudt, vertelt dat we een boete moeten betalen van 10.000 kwacha (€12). Bep grijpt echter in, want ze weet wel dat alle boetes 5.000 kwacha bedragen. De agente twijfelt even en laat ons dan inderdaad 5.000 kwacha betalen. Inderdaad, zelfs de politie is in dit land niet betrouwbaar. Waar geld te halen valt, wordt er corrupt gehandeld.

Nieuwe blogs zijn onderweg!

Ha allemaal,

De afgelopen waren we bij Mgoza Lodge in Monkey Bay. Hier hadden we veel last van de stroom die uitviel, slechte verbinding en een laptop met een lege accu. Vandaar dat er een aantal blogs achterbleven. We zijn nu aangekomen bij Sun 'n Sand, een prachtig luxe holiday resort.

New blogs are coming soon!

Groetjes ons

Bij Lake Malawi

Dag 9 – Woensdag 3 augustus

We worden voor het eerst wakker in de huisjes van Mgoza Lodge. We eten ons bestelde ontbijt met uiteraard veel ‘fried eggs’ en ‘scrumbled eggs’. Na het eten wachten we op Blessings, de jongen die vabdaag met ons een boottocht gaat doen over het meer. Hij komt aanvaren met een prachtig motorbootje met overkapping, genaamd ‘Sunshine’. We varen eerst tussen twee bergen door in de richting van een strandje op een eiland. Daar wordt een duik genomen in het halfwarme water van Lake Malawi. Daarna varen we verder in de richting van een ander eiland. Daar zoekt Blessings de plek op waar enorm veel gekleurde vissen zwemmen. Op deze plek bij de rotsen gaan we snorkelen. Terwijl iedereen de vissen van dichtbij bekijkt, wat gepaard gaat met veel gegil en geproest, maakt Blessings ons eten klaar. Hij heeft alles bij zich wat nodig is voor een stevige maaltijd: takken, tomaten, vis, kip, wortels, rijst, enz. Na ongeveer anderhalf uur serveert hij ons een heerlijke maaltijd die primitief gemaakt is en die we primitief opeten. Een potje Chicken Tonight is hier echt niks bij! Daarna varen we verder, want ‘jumping from the rock’ staat ook nog op het programma! Tijdens de tocht naar de goede plek gaan we echter eerst op zoek naar de ‘fish eagles’, de zeearenden. Op verschillende plekken zitten de zeearenden die Blessings voert met vis. Als we de eerste zeearend gezien hebben, zet Blessings de motor van het bootje uit en begint naar de zeearend te fluiten. We zien de witte kop al bewegen en het dier schreeuwt terug. Blessings gaat staan, houdt een vis in de lucht en roept: “OBAMA!” Daarna gooit hij de vis met een grote boog weg en komt de vogel in beweging. Uiteraard vangt hij de vis in één keer. Een stuk verder zijn nog twee arenden, waarvan de één telkens misgrijpt. We doen meerdere pogingen om hem de vis te laten vangen en er gaat luid gejuich op wanneer het hem eindelijk gelukt is. Ondertussen zijn we ook al bijna aangekomen op de plek waar je van een rots kunt duiken. Aangekomen bij de rots, zijn het Cornelis en Arjan die samen met Blessings omhoog klimmen om de sprong te wagen. Blessings doet het voor, daarna laat Cornelis het water omhoog spatten, als laatste springt Arjan naar beneden. De zon staat ondertussen steeds lager aan de hemel en Blessings vraagt ons waar wij naar de zonsondergang willen kijken: midden op het meer of aan een strandje. We kiezen voor een strandje en bekijken daar hoe de zon achter een grijze streep verdwijnt. We varen terug naar Mgoza Lodges, waar we na een douche, een maaltijd en heel veel potjes Beverbende in slaap vallen.

Dag 10 – Donderdag 4 augustus

Voor vandaag heeft Blessings kajaks voor ons gehuurd, dus we staan vroeg op. De kajaks zal hij om 8 uur klaarleggen op het strand voor onze huisjes, om half 10 liggen ze er eindelijk allemaal. Om 10 uur hebben wij ons ontbijt achter de kiezen en stappen we in. We hebben 4 dubbele en 1 enkele kajak. Cornelis gaat alleen en verder maken we duo’s. Het is nog even aftasten hoe de kajaks werken en we hebben veel bekijks van zwarte kindjes die onverstaanbaar tegen ons praten. Ondertussen maakt Bep wat foto’s, want zij blijft deze ochtend lekker thuis. Als we eindelijk een paar meter van het strand verwijderd zijn, begint het al: er klinkt een gil en een plons en Wilco en Esmeralda liggen in het water. Natuurlijk weet niemand hoe het kwam, maar er zijn er al twee nat. We weten nog niet zo goed waar we heen willen, dus eerst dobberen we alle kanten op. Dan besluiten we om naar het strandje te kajakken dat we aan de overkant op het eiland zien. Daar aangekomen springen we in het water en genieten we een poosje van de zon. Als we eindelijk uitgerust zijn van deze ontzettend zware tocht (lees: dit tochtje van een kwartiertje), stappen we weer in de kajaks. We varen nu een stukje om het eiland heen en liggen af en toe stil midden op het meer. Na een poosje besluiten we weer terug te gaan in de richting van het strand bij Mgoza Lodge. Na de lunch gaan we het dorp Cape Maclear in om op de markt souvenirs te kopen. Op de markt is het de kunst om zoveel mogelijk van de prijs af te krijgen, want de verkopers beginnen met extreem hoge prijzen. Vooral Harm heeft het in de vingers en krijgt het bij elke verkoper weer voor elkaar om bij zijn eigen prijs terecht te komen. Deze avond is de sunset perfect als we terugkomen van de markt: een grote oranje bal verdwijnt achter het eiland, wat mooie plaatjes oplevert. We hebben gemerkt dat we ons eten hier op tijd moeten bestellen, omdat we meestal wel een uur moeten wachten op de maaltijd. De meesten van ons zijn de maaltijden van Mgoza Lodge een beetje zat: voor het dinner staan er alleen maar Burgers op het menu! Dus wordt er gezocht naar afwisseling tussen een Cheese Burger, Chili Burger, Hamburger en dat allemaal ‘with chips’. We merken dat we moe zijn geworden van deze actieve dag en zoeken onze bedden vroeg op voor een laatste nacht in Mgoza Lodge.

Safari

Dag 7 – Maandag 1 augustus

Het is maandagochtend 6:00 de wekkers gaan af. Het is tijd om koffers in te pakken, te ontbijten, de week te openen en dan te vertrekken in de richting van Safaripark Mvuu Camp. Het is zo’n 3 uur rijden, dus we maken ons klaar voor een lange rit. Aan het einde van de ochtend komen we aan bij het park en zoeken we onze huisjes op. Het ziet er prachtig uit: huisjes van steen met rieten daken, voor de ramen zitten alleen horren en vanuit je bed kijk je uit over de Shire River met hippo’s. Het is provisorisch, maar tegelijk luxe. Halverwege de middag staan we klaar om op Jeepsafari te gaan. We hebben al kennisgemaakt met onze gids van vandaag en morgen: Dunkin. Een ontzettend aardige en vrolijke neger die heel veel weet van de dieren en de omgeving. Tijdens de safari gaan we op zoek naar olifanten en zodra we die zien, rijden we er zo dicht mogelijk naartoe. De Jeep gaat uit en we laten ze nog dichterbij komen. Tijdens de rest van de rit zien we onder andere empala’s, goeroes, aapjes, bavianen, krokodillen, antilopen, hippo’s en een zeearend. Wanneer de zon ondergaat, iets voor zessen, parkeren we de Jeep bij de Shire River. Uit de koelbox komen popcorn en cola en zo bekijken we de sunset in Mvuu Parcs. In het donker, gehuld in capes uit de Jeep zoeken we de weg terug in de richting van onze huisjes. We bekijken vanaf de veranda de heldere sterrenhemel die veel meer (vallende) sterren lijkt te hebben dan in Nederland. Die nacht worden we omringd door het gebrul van hippo’s en kwetterende vogels.

Dag 8 – Dinsdag 2 augustus

Om half 6 staan we naast ons bed, want om 6 uur begint de wandelsafari bij zonsopgang met Dunkin. We krijgen eerst thee en koffie en stappen dan in de Jeep om een geschikte plek op te zoeken om te gaan wandelen. Tijdens de rit vraagt Dunkin wat we willen zien. Jaap-Jan wil nog zebra’s zoeken, maar dan wordt het geen wandelsafari. Dat vindt niemand een probleem, dus scheuren we weer over de paadjes, bij de opkomende zon, in de richting van het gebied waar zebra’s te vinden zijn. Dunkin kan supergoed rijden, dus de bochten en hobbels worden niet zacht genomen! Uiteindelijk zien we deze ochtend helaas geen zebra’s, maar wel buffalo’s op een paar meter afstand. Dunkin vertelt dat dit gevaarlijke dieren zijn die zelfs een olifant kunnen doden. Als ze ons in de Jeep zien, blijven ze stokstijf staan en staren 10 minuten lang terug terwijl wij plaatjes schieten. Pas bij terugkomst van deze rit gaan we ontbijten in het openluchtrestaurant. Na het ontbijt komt Dunkin ons halen voor de bootsafari. Bij de vraag wat we nu graag willen zien, noemt Bep drinkende olifanten. Nog voor we wegvaren, ziet Cornelis er al een aan de overkant. Dunkin vaart er naartoe en inderdaad staat deze olifant te drinken. Om ons heen dobberen hippo’s en krokodillen en in het riet vinden we een knalblauwe Kingfisher, een ijsvogel. Een eindje verder op de oever zien we ook een aantal olifanten en als we ervoor stilliggen, komen er steeds meer olifanten bij. Uiteindelijk staat de hele familie langs het water te drinken, een groep van ongeveer 80! Dunkin vertelt dat dit echt uniek is, sinds er olifanten gevangen worden in het park om ze over te plaatsen naar een ander park. Aan het einde van de morgen pakken we onze koffers in en vertrekken naar het resort bij Lake Malawi, weer een rit van 3 uur. Het is daar merkbaar warmer dan bij het safaripark! We zoeken onze huisjes op die minder luxe zijn dan die bij Mvuu Parcs: binnen lopen salamanders, kikkers en andere beesten die weggejaagd moeten worden. Rond 3 uur gaan we in het primitieve restaurant zitten om wat te eten, want dat hebben we nog steeds niet gedaan. Terwijl we zitten te wachten, komt er opeens een bediende Bep roepen, want er schijnt water uit haar huisje te lopen! We zoeken haar huisje op en warempel: de hele vloer staat vol water en het loopt al naar buiten. De kraan van de wasbak was open blijven staan terwijl de stop erin zat! Na deze verlate lunch springen we eindelijk in het meer, genieten we van het wateren zien zo rond 6 uur de zon ondergaan.

Zondag in Malawi

Dag 6 – Zondag 31 juli

Het is zondag en we ontbijten zoals altijd gezamenlijk. De meiden dragen allemaal de Malawiaanse omslagdoek: helemaal in stijl dus. We moeten opschieten, want om 10 uur worden we in de kerk in Namitambo verwacht! Dus om kwart over 9 stappen we in en rijden we weg. Bep heeft ons erop voorbereid dat we in de kerk gevraagd zullen worden om iets te zingen voor de gemeente. Gisteravond hebben we al hard geoefend met het lied ‘Zoekt eerst het Koninkrijk van God’ en ook vanmorgen in de bus zingen we het nog eens. Daarna zingen we een aantal Nyimbo’s (psalmen) in Chichewa en James speelt voor voorzanger. Er zijn best een aantal Nyimbo’s op bekende melodieën, zoals die van Amazing Grace en Blijf bij mij Heer’. Als we bij de kerk aankomen, wordt er al gezongen. Snel stappen we uit en willen we naar binnen gaan. We horen dan opeens Bep enigszins gestresst roepen dat ze haar pet vergeten is! We worden gelukkig al aardig creatief en Cornelis bedenkt ineens dat de zonnehoedjes van de jongens nog in de auto liggen; een goed alternatief voor deze keer. Bep vertelt ons nog gauw: ‘Mannen rechts, vrouwen links!’ En inderdaad: mannen en vrouwen zitten gescheiden en op de voorste paar betonnen bankjes zitten de kinderen. Binnen worden we na het zingen welkom geheten door de dominee. Er worden een aantal dingen voorgelezen uit de Westminster Confession en uit de Apostolische Geloofsbelijdenis. Op een gegeven moment worden wij naar voren geroepen en stellen we ons om de beurt voor. Er is schriftlezing, prayer en ook wordt ons, zoals verwacht, gevraagd om iets te zingen. Tijdens een lied dat gezongen wordt, is er collecte. Voorin staan twee schalen: de rechtse is voor de zieken, de linkse voor verbetering van het kerkgebouw. Normaal gesproken wordt er per schaal ongeveer 1000 kwacha (€1,25) opgehaald. Nu er een werkgroep aanwezig is, wordt er uiteraard veel meer geld opgehaald. Bep vertelde ons al dat bij de komst van een vorige werkgroep er genoeg geld was voor 5 zakken cement om een gedeelte van de muur te stucken. Het zou mooi zijn als er door onze komst genoeg geld komt voor nog 5 zakken cement voor de rest van de muren. Als het zingen begint, zijn eerst de mannen aan de beurt om naar voren te lopen en hun bijdrage op de schaal te leggen. Daarna zijn de vrouwen aan de beurt. Zodra iedereen geweest is, tellen de ouderlingen het geld zo snel mogelijk, zodat na het zingen de bedragen bekend gemaakt kunnen worden. Een van de ouderlingen komt naar Bep toe met een onbekend biljet: €5. Blijkt dat Cornelis de kerk een handje helpt met een buitenlands biljet. Gelukkig kan de kerk het wisselen bij Wim! Tijdens de kerkdienst gebeurt er ook van alles. Toen we binnenkwamen, waren alleen de voorste 5 rijen bezet. Aan het einde van de dienst zijn er nog zoveel mensen binnengekomen, dat bijna de hele kerk vol zit! De traditie die aan het einde van de dienst plaatsvindt, lijkt op de onze. In Nederland begint het orgel te spelen als de kerkdienst is beëindigd, in Malawi begint de matrone een lied te zingen. Buiten komen er heel wat gemeenteleden naar ons toe om ons de hand te schudden. Dan is het tijd voor de zondagsschool, wat gebeurt in het gebouw van het Daycare Centre. Op de bankjes aan de zijkant ligt al lekkers voor de kinderen klaar: biscuitjes met limonade. Ook dat is een zondagse traditie en dat zorgt ervoor dat de kinderen de zondagschool blijven bezoeken. Er wordt een namenlijst afgenomen om bij te houden welke kinderen er wel en niet aanwezig zijn en dan vertelt de matrone een Bijbelverhaal, wordt er gezongen en worden er teksten opgezegd. Daarna gaan de kinderen per ‘grade’ in de rij staan en wachten op een koekje en limonade. Voor ons is het tijd om naar huis te gaan. Die avond luisteren we via Skype naar ds. Klok. Heel even terug naar Nederland.